Paul Feyerabends methodologische anarchisme

Feyerabend beweert dat wetenschap in wezen een anarchistische exercitie is. Er is niets mis met de wetenschappelijke methode van kennisverwerving, echter is het alleen niet de enige methode en dienen ook andere methoden te worden gebruikt. Dit is het belangrijkste punt van Feyerabend wat gemakkelijk verkeerd opgevat kan worden.

Dit onbegrip stamt af van de titel van zijn meest elementair werk: Against Method (1974).
De titel suggereert dat Feyerabend zich in het geheel afzette tegen de wetenschappelijke methode echter is dit is niet het geval. Hij daagt enkel het monopolie van deze methode uit. Hij stelt voor om een overvloed aan methoden te gebruiken, inclusief de wetenschappelijke methode.

Feyerabend viel de mensen aan die stelden dat er objectieve feiten waren. Feiten worden al gezien in een bepaald licht: theory-laden. Deze feiten zijn derhalve idealistisch. Wetenschappers presenteren hun theorieën en visies als feiten die werkelijk bestaan. Als men een klein deel van de realiteit geïsoleerd bekijkt, lijkt het alsof er stabiele feiten bestaan en dat strikte regels van toepassing zijn. Deze feiten worden niet gepresenteerd in het licht van cultuur, religie of humor.

Feyerabend stelt dat de wereld veel complexer is dan de wereld die gepresenteerd wordt in simpele modellen en dat de overtuigingen van de wetenschapper van belang is voor de manier waarop hij de wereld ziet. Feyerabend ontkent niet dat een dergelijke traditie succesvol kan zijn. Hij vraagt zich alleen af of het de enige methode moet zijn.