Franz Boas was één van de grondleggers van het relativisme, wat begon als een visie binnen de Westerse antropologie. Een bewering van Boas was dat taal een manier is om ervaringen te classificeren. Wilhelm von Humboldt stelde dat onze taal onze gedachten bepaalden. Edward Sapir, een student van Boas, en Benjamin Lee Whorf, student van Sapir, stelden de linguïstische relativiteit op.
De Sapir-Whorf hypothese gaat uit van linguïstische relativiteit en stelt in essentie dat onze cognitieve vermogens gerelateerd zijn aan onze talige vermogens. Wat we kunnen denken en zien wordt dus sterk bepaald door de taal of talen die we spreken.